De endometriose quest

Er was eens, zo beginnen al onze sprookjes. En zo begint ook dit verhaal.

Er was eens een man en een vrouw die verliefd werden op elkaar, uit deze liefde groeide een kindje. Het kind kwam van voorbij de sterren, van voorbij verre werelden. De aarde gaf dit kind een lichaam zodat ze, want het was een meisje, deze plek haar thuis kon noemen. En zoals je weet in sprookjes is er vaak sprake van een quest, een uitdaging, een raadsel dat opgelost mag worden. Zo ook in dit verhaal, van dit meisje. Haar quest begon met de woorden: “Je hebt endometriose, het is chronisch en niet te genezen”. 

Een raadsel verstopt in deze woorden en het is aan haar om dit te ontrafelen. Laten we bij het begin beginnen, het begon allemaal met deze woorden.

“Je hebt endometriose, het is chronisch en niet te genezen”.

De wereld stond op zijn kop. De woorden brachten haar uit balans en diep van binnen zei een stem, dat hij ongelijk had. Het kon niet waar zijn dat zij tot het eind van haar bloedings jaren, pijn mocht lijden. Het kon niet waar zijn wat de dokter zei. Stemmen luider dan de stem die ze diep van binnen hoorde zeiden haar dat het waar was. Pijn hoorde er nu eenmaal bij en die van haar was gewoon een beetje meer dan wat de meeste vrouwen ervaren. Het enige wat er gedaan kon worden om haar te helpen, was om haar baarmoeder te verwijderen. Haar baarmoeder, haar creatiecentrum. Ze voelde zich verslagen, haar keuze om te doen wat ze wilden met haar creatiecentrum, om te doen wat zij wilden met haar leven. Die keuze werd haar ontnomen. Het was onmogelijk dat zij een keuze over haar eigen lichaam, haar eigen leven niet meer had. Het kon gewoon niet waar zijn. Ze wist dat het wel te genezen was, ze voelde dit in het diepste van haar lichaam. De stem die ze diep van binnen hoorde, zei haar dat zij degene was die gelijk had. Het is mogelijk om te genezen. En ze zou vinden wat er nodig was om te genezen. Zo begon haar reis, een reis naar heling. Naar het vinden en vertrouwen van haarzelf. Een quest van zelfheling. Haar reis naar het ontrafelen van het raadsel.

Doktoren bleven haar vertellen dat ze ongelijk had, het was niet mogelijk om een chronische ziekte te genezen. Chronisch betekent ongeneeslijk is wat zij haar vertelden. Zelfs wanneer zij hen vertelden dat chronisch inhoudt dat het diep van binnen zit, verstopt achter vele lagen, in de kern van het diepste van ons wezen. Dat er dan wel degelijk een mogelijkheid was tot genezing, geloofde ze haar niet. Ze kwam tot de ontdekking dat zij haar niet konden helpen op de manier waarop zij het wilde. Ze deed deze deur dicht en ging op zoek naar andere deuren. 

Op zoek naar de antwoorden op haar vragen. Een aantal deuren lieten zich zien, maar geen van allen hadden ze het antwoord op haar vraag. Het beste wat ze haar konden vertellen was dat ze een manier moest zoeken om controle over de pijn te krijgen. Het was niet goed genoeg, maar het was een startpunt. Zoals in de meeste quest begint het met een klein ding, iets wat je eigenlijk helemaal niet wilt. Door het te doen stap je verder op je pad en reis je dichter naar je bestemming.

Controle over de pijn met medicatie leek in het begin te helpen. Maar al snel werkte het niet meer en moest ze verschillende pillen uitproberen in de hoop er één te vinden die de pijn weg kon nemen. Ze vond er geen één. Ze begon te begrijpen waarom vrouwen er voor kiezen om hun baarmoeder te laten verwijderen. Ze voelde waar deze beslissing vandaan zou kunnen komen en wat ze eraan toe zet om het te doen. Ze wist ook dat haar antwoord niet daar lag, de oplossing zat voor haar niet in een operatie. Wat ze niet snapte was dat iedereen maar zei dat het normaal was om pijn te hebben. Jarenlang werd zij naar huis gestuurd met de woorden: “Het hoort er allemaal bij, het is normaal om pijn te hebben tijdens je menstruatie”. Voor haar was het niet normaal om je leven te slijten in dagen van pijn in de hoop dat het over zou gaan wanneer zij in de overgang zou komen. Het antwoord lag ergens anders, dat moest. Het kon niet zijn dat zij dit lichaam gekregen had alleen maar om pijn te ervaren. Zij had haar baarmoeder nodig en haar baarmoeder had haar nodig om de juiste beslissingen te nemen. Controle over haar pijn krijgen was iets wat niet werkte en ze besloot om verder te zoeken. Anderen deuren te openen. 

De stem uit de diepte vertelde haar het antwoord in de natuur te zoeken. De aarde, die haar dit lichaam gegeven had, de ware bron. Ze ging naar de aarde, haar beide voeten vastbesloten op de grond en haar armen omhoog in de lucht vroeg zij aan de aarde: “Wat kan ik doen om de pijn in mijn lichaam te verzachten?” Aarde kwam voor haar te staan en keek haar diep in de ogen, ze opende haar mond en zei: “Ga naar binnen, verder dan je ooit geweest bent. Alle antwoorden die je zoekt vind je in het diepste van je ziel, in het diepste van je lichaam. Ik heb aanwijzingen en antwoorden voor je achtergelaten die je verder helpen op jouw weg. Ga naar binnen en grond jezelf diep in je lichaam”. Met de laatste woorden verdween Aarde voor haar ogen. “Hoe? Hoe ga ik naar het diepste van mijn ziel, hoe kom ik daar, vertel mij hoe ik dat moet doen”. De wind door haar haren, regendruppels vielen op haar gezicht, maar er kwam geen antwoord. 

Op een dag had ze zoveel pijn, ze wist niet wat ze moest doen. Ze kon geen handen op haar lichaam verdragen, ze kon niet lopen, niet staan, niet zitten maar ook niet liggen van de pijn. Ze kon niets doen om haar pijn te verzachten. Uit wanhoop sprak ze tot niemand in het bijzonder: “Help mij, ik heb zoveel pijn. Ik weet niet wat ik moet doen, hoe stop ik deze pijn!” Ze hoorde een stem, een stem die zich om haar heen vouwde: “Keer naar binnen, ga verder dan je ooit bent geweest, grond jezelf in je lichaam”. “Dat kan ik niet er is zoveel pijn. Ik wil geen pijn meer voelen. Ik wil mij niet gronden in pijn”. “Neem één stap per keer. Doe het. Je bent veilig”. Ze geloofde het niet en het was moeilijk voor haar om zich naar binnen te keren, om de pijn nog beter te voelen. Uiteindelijke ademde ze diep in en deed wat de stem haar gezegd had, op dit moment was er niet anders wat ze kon bedenken om te doen. Voor een paar minuten volgde zij haar ademhaling, tot ze zich liet zakken in zichzelf. 

Net boven haar buik stuitte ze op een muur, een muur zo hoog en zo lang. Het had haar al veel moeite gekost om hier te komen en nu stond deze grote muur voor haar neus. De muur was te hoog om er overheen te klimmen. Ze zakte op haar knieën en met haar handen tegen de muur begon zij te huilen. “Alsjeblieft help mij dan toch, stop alsjeblieft deze pijn. Ik houd het niet meer, ik kan niet meer. Ik kan niet verder komen dan hier, ik kan er niet voorbij en er niet overheen. Alsjeblieft help mij, stop je de pijn”. Ze liet haar hoofd zakken tegen deze muur en huilde tot er geen tranen meer over waren om te huilen. Met geen tranen meer te huilen kwam zij langzaamaan terug en voelde om zich heen. Iets was er anders, er was iets nieuws te voelen. Ze onderzocht dit verder en merkte dat de pijn zich langzaamaan terug trok naar verre hoeken in haar lichaam. Langzaam werd het weer lichter, ze had niet eens in de gaten gehad dat het donker was. Ze voelden handen op haar schouders die er niet konden zijn, ze werd opgelicht en geknuffeld door een energie buiten haar. Steeds verder en verder trok de pijn weg. Ze kon weer dieper ademhalen, ze voelde beter en ze kon weer helder nadenken. Ze voelde zoveel liefde en dankbaarheid in haar lichaam en voor haar lichaam. Het maakte niet uit hoeveel pijn ze te verduren kreeg. Haar lichaam was er altijd om ervoor te zorgen dat ze de pijn overleefden. Haar lichaam was zo sterk dat het zich niet liet verslaan door pijn. Haar lichaam zou nooit opgeven. Dat was het moment waarop ze de beslissing nam op haar lichaam nooit weer op te geven. 

Vanaf die dag ging ze regelmatig naar die muur. Ze keek er naar, zocht naar aanwijzingen, ze praten er tegen en vroeg haar vragen. Wanneer ze een antwoord kreeg was dit vaak in de vorm van een verzoek, een opdracht. Een manier voor haar om haar lichaam te bewijzen dat ze niet zou opgeven. Een vertrouwensband terug creëren met haar lichaam. Ze nam elke opdracht aan en voerde deze uit, met elke opdracht die uitgevoerd was werd de muur dunner en dunner tot hij helemaal verdween. Ze zakte verder en dieper in haar lichaam, op zoek naar het diepste van haar ziel. Al snel kwam ze voor een deur te staan, een grote stevige houten deur. Een grote deur precies op de plek waar de ingang zou mogen zijn van haar baarmoeder. Uit wanhoop sloeg ze met haar vuisten tegen deze deur, ze was al zover gekomen en nu hier weer een deur. Het was niet eerlijk na alles wat ze gedaan had, alle opdrachten die ze vervuld had en nog steeds mocht zij niet binnen komen in het diepste van haar lichaam. Wanneer ze nu pijn kreeg schreeuwde ze in het haar lichaam: “Waarom! Wat wil je dat ik doe! Wat moet ik doen!” 

Er kwam nooit een antwoord. 

Wanneer haar wanhoop voorbij was kon zij weer helder nadenken. Ze wist wat ze wel kon doen, ze veranderde haar dieet en haar manier van leven. Ze veranderde de manier waarop ze naar dingen keek. Ze wist nog steeds dat het mogelijk was om te helen, ze wist alleen niet hoe. Ze veranderde haar manier van denken, wat wist ze wel? Ze wist hoe ze kon reizen tussen werelden en door de tijd. Ze wist hoe ze kon communiceren met het zichtbare en het onzichtbare. Ze wist ook hoe te werken met vibraties. Ze keek naar haar stemvorken en begon zich af te vragen wat zij voor haar konden doen. Het bleek dat de stemvorken haar graag wilden helpen en dat ze al die tijd hadden gewacht tot zij naar hen zou komen. De stemvorken brachten haar de informatie die ze nodig had en wezen haar de weg naar informatie die ze wilde weten. Ze vertelden precies welke stemvork wat kon doen en op welke plekken het voordelig zou zijn om ze te gebruiken. Ze begon dagelijks met hen te werken en ook dagelijks keerde ze terug naar de deur om te zien of deze al verdwenen was. 

Communicatie kwam als volgende op de lijst van dingen die zij al wist. Ze kon nog steeds niet binnen komen, maar misschien kon ze wel tegen de deur aan gaan zitten en er tegen praten. En zo ging het verder in plaats van er tegen te schreeuwen, dat ze het allemaal niet wist. Ging ze zitten en vertelde dat wat ze al wel wist en wat ze te weten was gekomen. Meestal was het een eenrichtingsgesprek, soms kwam er een herinnering naar boven, soms een vraag. Het was één van die dagen waarop pijn de overhand nam, de reden waarom ze tegen haar deur ging zitten in stilte. Luisterend. Ze hoorde een snik en daarna nog één. Ze hoorde al snel een meisje met een diep verdriet huilen. Gebroken door dit geluid ging ze staan met haar handen en hoofd tegen de deur en begon te praten: “Het spijt mij, het spijt mij zo dat je zoveel pijn te verduren hebt. Ik weet dat het niet eerlijk is en dat er iets is wat ik zou moeten doen, het spijt mij dat ik het antwoord niet zie. Ik weet dat dit zo niet hoort te zijn. Het is oké om te huilen. Het is oké om je vuisten tegen de zachte wand van de baarmoeder te slaan. Het is oké om te schreeuwen. Ik omarm je vanaf deze kant van de deur en geef je de kracht om het te kunnen doorstaan. Ik ben hier, voor wanneer je mij nodig hebt”. Minuten gingen voorbij en plotseling ging de deur een stukje open. Ze stapte naar binnen en liep richting het meisje, het meisje stapte achteruit weg van haar. Al snel bleef ze stil staan en keek om haar heen, het was donker, ze kon niet heel veel zien behalve het meisje wat verderop voor haar stond. “Is er iets wat ik kan doen voor je?” “Ik kan dit niet meer alleen, het is teveel, ik heb hulp nodig. Je moet een dokter vinden die ons kan helpen, ze kunnen ons niet genezen, maar wij wel. Eerst hebben we alleen hun hulp nodig en dan kunnen we genezen van binnenuit” zei het meisje. “Ik wil helemaal geen dokter vinden, ze verklaren mij allemaal voor gek, ik vind geen dokter die wij nodig hebben. Ik wil geen operatie, ik doe het allemaal zelf wel”. “Ik weet het, zei het meisje maar het moet. Zij zullen ons verder helpen op onze reis naar genezing. We hebben hulp nodig en daarna kunnen we het zelf”. Dat gezegd te hebben loopt het meisje van haar weg en net voor ze de hoek om is, ziet ze dat ze een klein stukje gegroeid is. 

De vrouw gaat een dokter zoeken. En ondertussen was het tijd om te reizen tussen verschillende werelden en tijden. Ze ging op bezoek bij haar voorouders en op zoek naar haar andere levens. Op al deze plekken vond zij zaadjes, zaadjes die de endometriose zouden laten groeien in het lichaam wat zij nu gekregen had. Al deze zaadjes verzamelde zij en nam ze mee terug. Ze leerde een hoop op deze reizen. Wijsheden werden met haar gedeeld en inzichten werden haar gegeven.

Het moment kwam waarop het tijd was om te reizen in de tijdlijn van haar bestaan nu. Op zoek naar de zaadjes die ze zelf achtergelaten had op weg naar waar ze nu was. Zaadjes die ze terug in haar bewustzijn kon brengen zodat zij snapte het hoe en waarom van dit alles. De pijn die ze kenden werd stukje bij beetje minder. Ze ging van dagelijks pijn naar elke twee weken pijn en van elke twee weken pijn naar één keer in de maand. Ze leerde over haar baarmoeder en haar cyclus, ze vond de magie binnenin. Ze reisde dieper en dieper in haar zelf maar nog steeds vond zij geen bodem. Ze gaf niet op. Niet meer, haar lichaam had haar nodig en zij had haar lichaam nodig. Ze begon zich meer en meer thuis te voelen in haar lichaam. Ze ontmoette mensen uit andere dimensies die haar hielpen haar focus te houden, die haar hielpen wanneer ze op het punt van opgeven stond. Ze kon vertellen over deze mensen en deze reizen met de mensen om haar heen. Geen enkele dokter wilden er van horen, maar ze vond er één die precies kon doen wat ze wilden, wat haar innerlijke baarmoeder vrouw haar verteld had nodig te hebben. 

Samen groeide ze steeds meer en meer naar het vrouw zijn. Hun relatie werd normaal, hun gesprekken kwamen dagelijks. Het kleine meisje werd een volwassen sterke vrouw in een rode jurk. En met de tijd stapte er ook een leeuwin naar voren. Duidelijk vertellen wat te geloven en wat niet. Intuïtie. De reis stopte niet op het moment van het vinden van een dokter. De reis ging nog verder en voorbij die ervaring. Er was meer werk te verrichten, meer te doen en meer te ontdekken. En het was tijd om haar reis te delen met anderen, om alles wat zij geleerd had op haar reizen te vertellen aan anderen. 

De vrouw waar je over leest, dat ben ik. Het meisje waar ik over schreef, dat ben ik ook. Ik geloof met het diepste van mijn diepste in elke cel van mijn lichaam dat endometriose te genezen is. Het maakt niet uit wat anderen erover zeggen tegen mij. Ik weet. Wij kunnen helen. Ik heb het gezien tijdens mijn reizen, ik heb het gezien in de wijsheid die ik opgedaan heb. Ik ben een dochter van de sterren, een lichaam is mij gegeven. Een perfect functioneel lichaam. Mijn eigen geschiedenis, de geschiedenis van onze mensen, de geschiedenis van vrouwen liggen laag over laag over mijn baarmoeder, over onze baarmoeders. Het is niet de bedoeling dat je zoveel pijn ervaart. Het is jouw recht om gezond te zijn, het leven te leven dat jij creëert. Een leven zonder pijn. Vind de boodschap die jouw pijn jou te vertellen heeft en heel. Het is niet normaal om zoveel pijn te hebben tijdens je menstruatie. Het maakt niet uit hoevaak mij dit verteld is, ik kan je niet vertellen hoe vaak ik wel niet gehoord heb: “Pijn hoort erbij, het is normaal om pijn te voelen, het hoort bij het vrouw zijn”. Ik vertel je nu precies hier op dit moment: “Het is niet normaal om pijn te hebben, het is zeker 100% niet normaal om pijn te hebben tijdens je menstruatie”.
Getagged endometriose, nederlands, persoonlijk, quest, verhaal, vertellenPlaats een reactie