Olav

Mijn naam is Olav en ik ben al heel oud en tegelijk nog best wel jong ook nog. Oud voor jou, maar voor mijn soort ben ik nog jong en heb ik nog vele vele jaren te gaan. Deze prachtige boom noem ik mijn thuis, is mijn thuis sinds het moment dat wij samen gesmolten zijn. Je vraagt je misschien wel af hoe dat dan werkt en dat wil ik je graag vertellen. Het was niet zo heel lang geleden en toch wel heel lang geleden dat ik geboren werd. Op dat moment was ik een kleine trol op zich zelf met broertjes en zusjes, ouders net als jij. Samen met de anderen groeide wij op onder het struikgewas. Heb jij dat weleens dat wanneer je ergens langs loopt en je hoort geritsel? Misschien zijn het wel familieleden van mij, zeg ze de volgende keer eens gedag, zing een liedje voor ze. Dat vinden wij heel leuk, wij trollen houden ervan als er voor ons gezongen wordt.

Zelf zijn wij beter in dansen, anders dan je misschien zou denken. Samen met mijn broertjes en zusjes heb ik heel veel kattenkwaad uitgehaald, het maakte niet uit hoe klein ik nog was. Ik rende altijd zo hard weg als mijn kleine beentjes mij konden dragen. Struikelend van het lachen, elkaar aan de kant duwend, er speciaal voor zorgend dat je niet achter aan liep want dan kon je nog wel eens gepakt worden. Het liefste speelde ik verstoppertje en was hier dan ook heel goed in. Soms werd ik helemaal niet gevonden. Dan kwam ik tevoorschijn met een hongerig buikje en tot mijn verbazing zat iedereen dan al aan het tafel of hadden hun buikjes al rond gegeten en waren mij totaal vergeten, dat was in ieder geval wat zij zeiden. Er waren altijd een hoop kinderen en maar een paar ouders, waar de anderen ouders waren of waar de grotere kinderen naartoe gingen daar kwam ik veel later pas achter.

Het was namelijk zo dat ik op een dag in mijn eentje aan het struinen was door de bossen. Weg van alle drukte, liep ik na te denken over de volgende streek die ik kon uithalen. Opeens bleef ik stilstaan en keek omhoog. Een voor mij reusachtige boom stond recht voor mij. De vibratie die van de boom afkomt sluit aan op de mijne. Dat zorgt ervoor dat ik mijn ogen er niet vanaf kan houden en mijn beentjes richting de boom bewegen. Met een zucht leg ik mijn handen tegen de schors, langzaam beweegt mijn hoofd zich ook naar de schors, ik voel. Het voelt alsof ik thuiskom. Met een verward gevoel loop ik terug naar waar de anderen zijn. Ik loop naar de plek waar de ouders zitten en vertel hen wat er mij zojuist overkomen is en dat ik er niets van snap. Hoe kan een boom als een thuis voelen, hoe kan deze mooie boom dezelfde vibratie als mij dragen, ik was toch de enige met deze specifieke frequentie? Was het dan niet zo dat ik hier thuis was, bij de anderen? Ik had altijd gedacht dat ik mijn leven lang streken kon uithalen, dat er verder niets anders was. En nu is daar die boom die mij roept, roept om wat? Een waterval van vragen, struikelend over mijn eigen woorden. De ouders luisterden eerst of althans dat probeerden zij. Eentje nam mij vervolgens apart zodat we rustig konden praten, er antwoord kon komen op al mijn vragen. Ja, ik was hier thuis met alle anderen en nee het leven bestond niet alleen uit streken uithalen. Net zoals dit thuis niet voor altijd was. Had ik mij dan nooit afgevraagd waar de anderen bleven?

En zo kwam ik een geschiedenis te weten waar ik geen weet van had, een die ons ook nooit verteld werd. Met reden want het idee erachter was dat we dan zorgeloos konden opgroeien en met elkaar konden zijn in de vorm waarin we nu waren. De geschiedenis waar ik geen weet van had, was wel bepalend voor mijn toekomst. Het is namelijk zo dat er veel trollen zijn en ieder wordt geboren met een taak, een missie, uiteindelijk ook een andere familie waar je bij hoor. Dit wordt op een bepaalde leeftijd bekend gemaakt aan de desbetreffende trol. Voor mij was dit de boom, de boom die mij roept en waar ik mij thuis voel. Een plek die ik wil beschermen en waar ik mee wil groeien. Ze hebben mij verteld dat niet iedereen zich tot een boom aangetrokken voelt, anderen zullen voor steen gaan, een plant, eigenlijk alles in de natuur is een plek die een van ons kan roepen. En wanneer die roep er dan is en je voelt hem in je botjes, dan is er geen weg meer terug. Dan loop je richting de roep en wordt je één met datgene wat jou geroepen heeft.

Al deze informatie nog verwerkend in mijn kleine hoofdje liep ik naar de tafel om mijn buikje te vullen. Ik had honger gekregen van mijn avontuur en alle informatie die ik gekregen had. Informatie die ik alleen voor mijzelf mocht houden. Alles voelde anders, het eten, de anderen, mijn bed.

Ik kon niet slapen, wel voelde ik heel duidelijk het gevoel wat ik had gehad bij de boom. Voordat ik het wist kwam mijn lichaam in bewegen, mijn benen liepen richting de boom. Wat was dat toch een fijn gevoel, thuiskomen. Ik ben toen gaan zitten tegen de boom aan en vroeg mij af hoe dat dan werkt, hoe wordt je nu één met een boom? Na een lange tijd nadenken viel ik in slaap. Ik weet nog dat ik ineens wakker schrok, er was een vogeltje geland op mijn arm. Terwijl ik mijn arm bewoog, schrok ik ervan hoe groot en lang en zwaar deze was. Ik was enorm! Ik keek naar beneden en zag de grond van ver onder mijn neus vandaan. Ik voelde mijn tenen die diep onder de grond zaten. Ik voelde heel veel verschillende sensaties, ik wilde dansen. Ik voelde iets langs mijn tenen omhoog komen, een gevoel, een boodschap. “Welkom, van ons allemaal. Je bent nu samen één en wij zijn jou familie. Je kan altijd met ons praten door middel van je benen, je tenen. Wij zijn hier”. Ik voelde mij welkom en kon mij nog meer één laten worden met de boom. Een paar dagen later, voor jullie misschien wel langer, kon ik eindelijk zeggen: “Ik ben thuis”.

Mijn naam is Olav en ik ben een boomtrol.