Mijn endo verhaal

k ben Yvonne van der Fluit en ik ben 31 jaar. Ik woon samen met mijn vriend en hond in Noord-Brabant. Ik begeleid op een holistische manier andere vrouwen met endometriose en/of adenomyose.

Ik vermoed dat ik vanaf het begin af aan al adenomyose heb. Als 13 jarig meisje met haar tweede cycli kwam ik bij de dokter met veel pijn, daar werd de pil voorgeschreven. Op en af ben ik naar de dokter gegaan met nog steeds pijn. Op mijn 19de, toen mijn moeder mij dragend (power mama) de praktijk binnen brach omdat ik weer niet kon lopen van de pijn. Werd mij de prikpil voorgeschreven. In een wereld van veel pijn, waarin menstrueren alleen maar lastig is en als de vloek van de vrouw wordt neergezet was ik maar wat blij met het vooruitzicht niet ongesteld te worden tot ik voor kinderen kies. De prikpil heb ik gebruikt tot ongeveer mijn 24ste, dat jaar kreeg ik een burn-out en meer bewustwording over mijn lichaam en de wereld om mij heen. Ik stopte met de prikpil.

Het heeft ruim twee jaar geduurd voor ik een regelmatige cyclus had, mij daar geen zorgen over te maken want hoe later hoe beter, nog steeds geen fan van mijn bloed.

Maart 2020 als HSP altijd al heel gevoelig voor energieën en de wereld om mij heen was dit moment hel. De lockdown kwam tegelijk met mijn menstruatie, ik werkte in de zorg, voor mij geen lockdown maar juist meer en keihard werken. Mijn baarmoeder deed mij zoveel pijn dat ik niets meer kon, voor het eerst moest ik mij afmelden van mijn werk. Ik ben iemand met misschien een beetje te veel verantwoordelijkheidsgevoel, om dit te doen, mij af te melden was omdat ik gewoon de auto niet kon rijden.

Het ging alleen niet over na mijn menstruatie, ik ging naar de huisarts. Die op haar beurt verbaasd was over het feit dat ik haar precies kon vertellen waar ik pijn had, mijn linker eierstok. Ze kon niks voelen, bloedtesten gaven niks aan, een afspraak voor de gynaecoloog werd gemaakt. Ook deze kon niks vinden het enige wat het zou kunnen zijn was endometriose maar zei hij gelijk daar deden ze toch niets aan..

Het werd augustus, tot zover had ik mij elke maand al af moeten melden omdat ik niet kon functioneren. Ik werd midden in de nacht wakker van heel veel pijn, het was mijn menstruatie. Ik ging naar de huisartsenpost, nu zouden ze toch wel iets kunnen zien? De dokter vertelde mij dat dit niet het geval was, juist vanwege al het bloed was er minder zicht. Wel raadde hij mij aan om voor een second opinion te gaan in een ander ziekenhuis en een MRI te vragen want voor hem klonk het wel als endometriose.

Die afspraak was snel gemaakt en midden september zat ik in een ander ziekenhuis, eentje die zei gespecialiseerd te zijn in endometriose. Eerst had ik een gesprek met een verpleegster, zij bracht alles in kaart. Ik vertelde haar al dat ik bewust met mijn leven en lichaam om ga en dat de pil een no go was voor mij. Zij wist al wel te vertellen dat de pil het enige is wat ze aanbieden.. Toen ik zei dat ik graag een MRI wilde, zei zij dat zoiets wel het laatste is op hun lijstje. Ik weet nog goed dat ik in de wachtkamer zat te wachten op de arts. Ik richten mij tot het universum of wie er op dat moment in de andere dimensie ook maar naar mij zou luisteren en zei dat ze maar beter konden zorgen dat ik die MRI ging krijgen. Ik was juist daarvoor naar hier gekomen en niet om mij hetzelfde te laten vertellen wat ik al gehoord had. De arts zag met een inwendige echo iets aan mijn baarmoeder wat hij verder wilde onderzoeken door middel van een MRI (!!!).

Vanaf dat moment liet ik dit soort dingen meer regelen door het universum. Niet lang nadat ik bij de arts was geweest werd ik ongesteld en had ik weer veel pijn. In de pijn vroeg ik alleen maar dat ik zsm voor de MRI opgeroepen zou worden, want dan zou ik weten wat er aan de hand was. Twee weken na de afspraak met de arts kreeg ik mijn MRI. Onze vervolgafspraak zou eind oktober zijn.

Ik heb adenomyose, endometriose in mijn baarmoederwand, aan de voorkant was een bult gezien die richting mijn blaas ging. Of deze eraan vast zat of er doorheen, dat konden ze niet zeggen daarvoor moest ik naar de uroloog zodat hij een kijkje kon nemen. Oplossing? De pil. Dat ik vroeg of het geopereerd kon worden, voor mij voelde het alsof dat toch echt moest gebeuren gelijk al maar helaas. Ik kon hoog of laag springen op mijn kop gaan staan, helaas allemaal woorden van de arts. Maar opereren ging hij niet doen. Wilde ik niet aan de pil? Dan kon ik nog altijd kunstmatige menopauze verkiezen. Mijn vraag of ik dan überhaupt nog natuurlijk zwanger kon worden werd afgedaan met de vruchtbaarheidskliniek zit op dezelfde verdieping… dat dit iets was wat ik niet wilde en ook dus niet echt antwoord was op mijn vraag werd ik afgescheept. Ik ging dus maar aan de pil want elke maand zoveel pijn kon ook niet goed zijn voor mijn lichaam en als die pil dan verlichting moest brengen, zo was het dan maar. Bij de uroloog kwam eruit dat de bult er nog niet doorheen was, hij kon mij alleen niet vertellen of dat deze wel of niet vast zat aan de buitenste wand van de blaas.

Ik ging op onderzoek uit, er moest toch iets anders zijn dan wat hij mij voorzet. Zo kwam ik bij een orthomoleculair therapeut terecht die mij op weg heeft geholpen qua voeding. Uit een EMB kwam namelijk uit dat ik vele intoleranties had, waarschijnlijk door alle pijn, wie zal het zeggen. Ik eet nu geen gluten, geraffineerde suikers, soja, melkeiwit en drink geen alcohol of cafeïne. Het duurde wel even voordat ik er echt iets van merkte, dat komt vooral denk ik door de reset die je maakt in je voeding. Na twee maanden had ik al wel veel minder pijn en dat zet zich tot de dag van vandaag voort, voeding is voor mij echt wel een oplossing voor de pijn. In het begin was het wel moeilijk om te verzinnen wat dan wel te eten, gelukkig voor mij zijn er vrouwen die om een glutenallergie of PMS redenen het hun taak hebben gemaakt om lekker en makkelijke recepten klaar te maken. Uiteindelijk is er gewoon een knop omgegaan, vrij snel, zeker omdat ik verbetering merkte. Nu vind ik het soms alleen lastig als ik een dag op pad ga of we gaan op vakantie, alles neem ik dan zelf mee, spontaan op pad is toch iets wat georganiseerd moet worden want ik mag wel voor mijn eigen eten en drinken zorgen. Die neem ik ook mee naar bijvoorbeeld verjaardagen zodat ik in ieder geval een ander niet ‘opzadel’ met mijn dieet. Degene waar je dan vaker komt en die dichtbij je staan vragen wel vaak wat ze voor mij kunnen halen of klaar maken. Het maakt het makkelijker om ook buitenshuis mij aan mijn dieet te houden.

Ondanks de pil had ik doorbraakbloedingen en moest ik mij nog regelmatig afmelden voor mijn werk. Elke keer kon ik ook weer de arts bellen omdat pijnbestrijding niet hielp. Op het laatst heb ik oxycodon gekregen en zelfs daar ging de pijn doorheen. Kruiken of massages waren ook dingen die mijn lichaam niet kon verdragen, ik kon eigenlijk niks hebben en kon alleen maar wachten tot de piek weer voorbij zou zijn. Het bizarre was dan wanneer die piek voorbij was werd ik overspoeld door een gevoel van liefde maar ook van dankbaarheid. Hoe kan mijn lichaam zoveel pijn doen en dan gelijk daarna dit ook voelen. Voor mij was het duidelijk dat er meer zat dan alleen die pijn en gezien de arts, de pil en de medicatie mij op het moment niet hielpen ging ik het binnen in mijzelf zoeken.

Voor mij was nog steeds heel duidelijk, die bult moest eruit, al was het maar het grootste gedeel. In mijn beleving kon dit ook gewoon, laagje voor laagje eraf halen en dat wat aan mijn baarmoeder zit gewoon laten zitten. Blijkbaar kon dat niet en ging ik het allemaal wel weer zelf doen.

Er moest ook een oplossing zijn dacht ik, persoonlijk geloof ik best wel veel in het zelfgenezende systeem van mijn lichaam, duidelijk was alleen dat deze iets van mij nodig had om te kunnen doen wat zij moet doen. Uit de EMB kwam ook dat er een meridiaan geblokkeerd was, een startpunt voor mij, daar kan ik wel iets mee. Ik ben steeds vaker gaan zitten om een gesprek te voeren met mijn baarmoeder. Voor mij is het gemakkelijk om te communiceren met alles wat een frequentie heeft en gezien alles energie is en dus een frequentie heeft, ga ik sowieso al op die manier door het leven. Gezien er geen medische oplossing leek te zijn, was het vast de bedoeling dat ik het allemaal zelf ging regelen.

Naast mijn eten, ging ik ook elke avond naar bed met een castor olie packing, las ik boeken over chronische ziektes, behandelde mijzelf met mijn eigen stemvorken, mediteerde. Nog steeds had ik maandelijks een bloeding, langzaamaan was het wel beter te doen qua pijn. En toch liet het mij niet los dat ik geopereerd moest worden, die bult moest uit mijn lichaam, de rest zo dacht ik kan ik dan zelf wel.

Januari 2021 ging ik weer opzoek, ik vond een ziekenhuis waarin ze gespecialiseerd waren in endometriose en dit was ook hun enige gebied waar zij op werken. Ze pleiten voor het verwijderen van endometriose met zo min mogelijk omliggende schade. Ik wilde daarheen, een second opinion om echt zeker te weten dat het niet te opereren was zoals de arts had gezegd. Gelukkig kon ik in februari al terecht en ging ik weer een molen in van in kaart brengen van. Opnieuw naar een uroloog, in dit geval ook om naar mijn nieren te laten kijken. In mei kwam ik op de operatielijst te staan, zij hadden er wel vertrouwen in dat het te opereren was en door middel van een kijkoperatie wilden zij gaan kijken hoe het er van binnen allemaal zat. Ze zouden dan ook gelijk weghalen wat er weggehaald kon worden en kijken hoe het met mijn eileiders was.

In september ben ik geopereerd en hebben ze 97% van bult weg kunnen halen, hij zat wel vast aan mijn blaas, ze hebben het bij mijn blaas weg kunnen halen door een stukje van mijn blaas te verwijderen. Ze vonden ook nog een klein beetje endo op mijn darmen aan voor mij de rechterkant. En mijn linker eierstok? Nu die bleek verkleefd te zijn. Ook dit hebben ze netjes weggehaald. Ze hebben ook gezien dat ik endo op mijn middenrif heb, waar ze op dat moment niets aan konden doen omdat het al een hele grote operatie was. Ook doen ze vaak niet boven en beneden omdat je toch een gaatje in je middenrif krijgt, daar waar de endo gezeten zou hebben. Dit was maar goed ook want een week later kreeg ik met de complicatie te maken, mijn blaas bleek nog niet geheeld te zijn. Met het eruit halen van de katheter, liep de urine in mijn buik en zat ik ‘s nachts in het ziekenhuis met mega veel pijn. Een paar dagen later weer een doorbraakbloeding en blaasontsteking vanwege de nieuwe katheter.

De operatie en herstel zijn als een zwarte nacht geweest, ik heb veel pijn gehad, ben in paniek geweest, blijkbaar schakelt mijn lichaam pijn medicatie uit als ze vind dat ik het zelf wel kan doen… Maar dan niet de deur open doen als ik daarvoor om eens een gesprek met haar te hebben, ik besloot om dan maar voor die deur te gaan zitten en te herkennen dat ze pijn had. Alleen het voelen en verder geen actie. Op dit moment had ik al anderhalve dag allerlei pijnbestrijding gekregen en konden ze niets meer voor mijn doen. Mijn que dat ik het zelf moest gaan doen. De pijn werd minder en de medicatie ging weer werken terwijl ik daar voor de deur van mijn baarmoeder zat. Na de complicatie kon ik weken niet uit bed komen, het was veel geweest voor mijn lichaam.

Het herstellen heeft mijn twee maanden gekost, het heeft mij nog dichterbij mijn baarmoeder gebracht, ons communicatie lijntje is korter geworden. Ik heb er wel voor gekozen om gelijk na de operatie de pil weg te laten. Ik wilde mijn natuurlijk flow terug en eigenlijk was dat alles maar voor mij heel belangrijk. Ik ging boeken lezen over de cyclus geschreven door vrouwen die ook endometriose hebben. Bij de controle raadde ze mij wel aan om aan de pil te gaan, want dit zou de groei van tegen gaan. Nu hadden ze wel door dat ik dat dit wilde en hebben ze het ook daarbij gelaten. Later ga je toch twijfelen van je wilt niet dat de endo groeit, zeker niet het stukje wat bij je middenrif zit.

Eigenlijk was ik een beetje boos ook, ik zit hier, mijn uiterste best te doen om zo natuurlijk mogelijk te leven en intune te zijn met mijn lichaam het moet dan toch niet kunnen dat ik de pil moeten nemen. Voor mij een groot dilemma. Heel mijn lichaam zei nee tegen de pil, ik verkrampte, ging op slot of duwde het weg, maar mijn hoofd zei al die dingen die de arts ook had benoemd. Uiteindelijk ging het om vertrouwen hebben in mijn lichaam, zij zei nee, voor mijn baarmoeder was het een hell no, in plaats van de redeneren ging ik nadenken over wat ik dan zelf kon doen om die groei tegen te gaan, op een natuurlijk manier. Je komt dan vooral terug op voeding en de wil om het op die manier te mogen doen. Ik heb een pact gesloten met mijn lichaam, ik zorg er zo goed mogelijk voor, zal luisteren naar wat ze zegt en ook actie ondernemen wanneer dit nodig is en zij houdt de groei tegen.

Nu vier maanden na de operatie heb ik al verschillende natuurlijke flows gehad en ik ben nog nooit zo blij geweest dat het er is. Ik kijk er zelfs naar uit, even een paar dagen voor mijzelf, extra liefdevolle aandacht voor mijn lichaam, mijn bloed. Of zij inderdaad de groei tegenhoudt, ik denk het wel. Mocht het anders zijn dan heb ik in ieder geval een relatie met mijn lichaam, iets wat ik hiervoor niet had. Uiteindelijk heb ik er alleen maar bij gewonnen. De pijn is te doen, ik kan zonder medicatie door mijn week. Ondertussen ook meer trucjes in mijn doos om de pijn op een natuurlijke manier te ondersteunen. Soms voel ik nog wel heel duidelijk wat ze precies gedaan hebben en doet mijn lichaam daar op die plekken pijn, mijn lichaam is nog aan het verwerken. Daar waar mijn hoofd grotendeels al is, zit mijn lichaam nog in het proces van.

Ik eer en houd van mijn baarmoeder daar waar ik haar eerst gehaat heb en dat is iets wat ik elke vrouw gun. Een liefdevolle relatie met je baarmoeder, waar je haar flows eert en met haar leert samenwerken ipv tegenwerken. Wanneer ik haar tegenwerk of een actie die ze van mij vraagt uitstel, heb ik meer pijn, het leert je te luisteren naar maar ook om het dan te doen, een actieve relatie.

Geloof jij in het zelfgenezend vermogen van jouw lichaam? Hoe is jouw relatie met je baarmoeder? Ook wanneer je geen baarmoeder meer hebt is het mogelijk om een relatie met haar op te bouwen. Ze mag er dan in je fysieke lichaam niet meer zijn maar energetisch is zij er wel.

Dank je wel voor het lezen van mijn verhaal.

Liefs, Yvonne