Holletje in de grond deel 1

Wanneer je deze ingang door gaat, kom je in een hele andere wereld. Een wereld waarin alles mogelijk is. Je mag hier alleen een kijkje nemen als je hiervoor uitgenodigd bent. De bewoners van dit holletje zijn erg op zichzelf maar zo nu en dan nodigen ze iemand uit. Ze delen dan hun huisje, hun eten en ze vertellen je verhalen over hun familie.

Toen mijn uitnodiging kwam, was ik in eerste instantie verbaasd. Ik had niet gedacht dat ze wisten wie ik was, iedereen kent mijn ouders maar ik had nooit gedacht dat ze mij zouden uitnodigen. Op de avond van de afgesproken dag vloog ik in mijn mooiste jurk naar de plek waar het holletje was. Zenuwachtig liep ik een stukje over het land, de woorden herinnerend die mijn moeder mij nog mee gegeven heeft voordat ik van huis vloog. De gebruikelijke woorden, als dat ik mij netjes moest gedragen, ze niet mocht vergeten te bedanken voor de uitnodiging. Ik had ook een cadeautje mee, een zaadje van één van onze bloemen ingepakt in een bloemblaadje.

Oké, ik ben er klaar voor, ga je met mij mee?

Voor de deur riep ik een keer om ze te laten weten dat ik er was. Ze zeiden mij dat ik door kon lopen. Voorzichtig om niet uit te glijden liep ik het gat in, steunend aan de zijkanten. Het was donker en ik kon niet goed zien waar ik mijn voetjes neer zetten. Tot dat er licht verscheen, zomaar uit het niets sprongen er lampen aan. Lampen die aan de muren hingen waar ik tegenaan steunden. Ze gaven een gloed van warmte af en verlichten voor mij de weg. Elke keer wanneer ik voorbij een van de lampen was ging deze uit. Zo werd het achter mij in de gang weer donker naarmate ik door liep. De geur van eten kwam mij tegemoet en het rook heerlijk. Rustig aan betrad ik een ruimte die helemaal verlicht was en waar iemand druk in de weer was aan het fornuis. Toen ik zelf meer in het licht kwam, kwamen er van alle kanten wezentjes op mij af om mij te begroeten. Leuke kleine wezentjes met een zachte vacht en een nat neusje, ze hadden lange nagels en een lange staart. Niemand had mij kunnen voorbereiden op wat ik zag, niemand wist hoe ze eruit zagen en wat ze eigenlijk waren. Degene die op uitnodiging hierbinnen waren geweest, zeiden met geen woord iets over die speciale avond. Ik snapte wel waarom, ze waren zo mooi. Alsof er een gloed van licht van hen af kwam. Ik voelde mij gelijk op mijn gemak en liet mij meenemen naar een zetel om in te zitten en te wachten tot we aan tafel mochten. Er werd iets te drinken voor mij ingeschonken. Wat dat precies was weet ik niet, maar het was heerlijk en het gaf je een gelukzalig gevoel van binnen.

Terwijl ik aan mijn drinken zat kreeg ik de kans om eens rond te kijken en ook om mijn gastwezens eens beter te bekijken. Wat ik daarop uitmaakte was dat er een paar volwassenen waren en dat de meeste van de bewoners jonger waren. Dan ook nog in leeftijd verschillend. De jongste waren aan het spelen in een hoek en de wat ouderen waren hier en daar aan het helpen. Ik dacht dat ze mij helemaal vergeten waren tot één van hen ineens met een plof naast mij kwam zitten. Hij leek vermoeid en vertrouwde mij toe dat het een lange zware dag was geweest. Ik vroeg wat hij deed en het leek alsof hij zijn schouders ophaalde maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen. Ik kreeg ook geen antwoord, alsof het een geheim is wat hij doet. Ik vroeg er ook niet verder na, iedereen mag zelf weten hoeveel ze vertellen. Voor de één is dit heel veel en de ander houdt graag meer voor zichzelf.

Of misschien heeft hij het mij wel verteld, ik kan mij niet alles herinneren van die avond. Ik denk dat ik mij herinner wat ik mag herinneren zodat ik het kan delen met anderen. Dit is beperkt omdat ze willen niet dan iedereen alles te weten komt. Sommige zijn nog niet klaar om te horen of te zien wie zij zijn of wat zij doen. Ze zijn heel voorzichtig in omgang met andere wezens. En daarom ook met mij en mijn liefde voor verhalen te vertellen. Ik kan je alleen maar zeggen dat ik ze als heel bijzonder heb ervaren, gastvrij en warm. Gastvrij voor degene die uitgenodigd zijn denk ik, wanneer je niet uitgenodigd bent kan ik mij ook wel een hele andere kant van deze wezens voorstellen. Ik kan je vertellen, dat wil je niet.

Ik zat mij net af te vragen waarom ze mij uitgenodigd hadden, toen er duidelijk gemaakt werd dat we aan tafel mochten gaan zitten. Nerveus liep ik richting de tafel, welk verhaal zou ik te horen krijgen? Zou ik die mogen delen met anderen? Ik nam aan van wel, ze weten wie ik ben en ze zouden mij toch niet voor niks uitgenodigd hebben. Ik wachtte even met gaan zitten, het was mij niet duidelijk waar ik mocht gaan zitten. Tot er één van hen met een stoel van achter mij vandaan kwam en ik aangeschoven werd aan tafel. Voor een moment kijk ik de tafel rond en zie al dat lekkers op tafel staan. Bij ons thuis staat de tafel ook vaak vol met veel lekkers en toch zag dit er anders uit. Ook hier leek wel een gloed vanaf te komen, leek het groter, kleurrijker. Zou het ook meer smaak hebben? Ongeduldig om hier achter te komen, keek ik nogmaals om mij heen om te zien of we al gingen eten. Tafel-gewoontes is bij iedereen anders, bij de één wacht je tot je gastheer of gastvrouw als eerste eet, bij de andere wacht je tot er voor je opgeschept wordt en bij weer een ander is het aan de gast om als eerste te beginnen. Niet wetend welke tafel-gewoontes hier gelden wachtte ik af. Het leek alsof er een signaal afgegeven werd, opeens schepte iedereen tegelijk zijn of haar bord op. In enthousiasme deed ik met ze mee, ik kan niet wachten om het te proeven! Langzaam laat ik een lepel naar mijzelf komen, voorzichtig neem ik een hap en slaak een diepe diepe zucht. Wat was dat lekkers zeg! Met een glimlach op mijn gezicht open ik mijn ogen weer en zie dat mijn gastvrouw naar mij kijkt met een grote glimlach op haar gezicht. Zo eten we met zijn alle tot de tafel bijna leeg is, elke hap nog lekkerder dan de hap ervoor. Achteroverleunende met mijn handen op mijn volle buikje zucht ik nog een keer diep en zie dat er al een paar de tafel aan het afruimen zijn. Anderen zijn in de keuken iets anders aan het klaar maken. Een grote dampende pot wordt midden op tafel gezet, een heerlijke geur komt hiervandaan. Er worden kleinere kopjes gevuld en voor iedereen neergezet. Dan gaan ze met weer zitten en beginnen te vertellen.