Holletje in de grond 2

Wij werken onder de grond samen met de leylijnen van moeder aarde. De leylijnen door draken gemaakt als communicatie draad over heel de wereld. Wij zijn het uitgekozen volk om te zorgen voor deze lijnen nadat de draken vertrokken. Wij moeten zorgen dat zij open blijven, we zorgen voor dat de post die via deze lijnen komt bij de juiste persoon aankomt. Wij zien dit als een heel belangrijke taak en daarom laten wij ons ook niet veel zien aan de buitenwereld. De lijnen zouden zomaar misbruikt kunnen worden door iemand die het voor eigen gewin wil gebruiken. De lijnen zijn bedoeld om in contact met elkaar te blijven om de aarde te beschermen als een jas die je aantrekt. Via de lijnen hebben we ook direct contact met de aarde zelf en kan zij aangeven waar het precies niet lekker zit. Dan gaan wij op onderzoek uit, zoeken de familie die het dichtst bij woont en zorgen ervoor dat het probleem opgelost word. Niet alles kunnen wij oplossen, soms zit het zo diep of iets al zo lang geblokkeerd dan kunnen wij niks meer. We proberen dan hulp in te roepen van degene die op de aarde leven, om te doen wat zij kunnen doen, wat zij denken dat nodig is. Op deze manier hebben we al meerdere plekken weer vrij gekregen van blokkades. Wij vragen jou Aurora om dit verhaal te vertellen. We hebben steeds meer hulp nodig en steeds minder die op onze roep reageren. Wij hopen dat met het verhaal aan jou te vertellen deze wezens te bereiken, deze personen die ons kunnen helpen. Om ze te vertellen dat de stemmen die ze horen echt zijn en dat zij echt bedoeld zijn om ons te helpen. Veel lijken te twijfelen, weten niet meer wat ze hier op deze aarde komen doen en vergeten daarbij hun taak. Noemen ons fantasie. Terwijl wij hun hulp hard nodig hebben en we net zo echt zijn als zij. Alleen wij zijn niet vergeten waarom wij hier zijn en welke taak de draken ons gegeven hebben. Wij willen die taak volbrengen en voortbrengen, de tijd dat wij dit alleen konden doen is voorbij. Er is te veel, te vaak een blokkade en wij zijn ook maar met weinig in vergelijking met de vraag van hulp die moeder aarde van ons vraagt. Wij vragen jullie die dit verhaal ter oren krijgen, luister, vraag je af wat kan jij doen om voor de aarde te zorgen? Vertrouw op je gevoel en het antwoord wat tot je komt. Voor jou kan iets heel kleins lijken, wat voor ons als iets heel groots wordt ervaren. Twijfel niet en doe. Je kan ook altijd naar ons vragen, wij zijn de hoeders van de leylijnen.

Toen ze uitgesproken waren zag ik dat mijn kopje leeg was, de tafel werd afgeruimd en iedereen ging zijn eigen ding doen. Ik vroeg mij af of ik dit allemaal wel zou herinneren zodat ik het kon vertellen aan anderen. Voor ik de vraag kon stellen werd deze al voor mij beantwoordt. Dit zou ik blijven onthouden, dit was belangrijk om door te vertellen. De rest zou vervagen, zij zouden deze plek nu verlaten voor een andere plek. Naar een ander holletje in de grond, zodat deze bezocht kon worden en als communicatiekanaal gebruikt kan worden. Het is dan geen thuis meer voor hen, meer een kantoor. Wanneer je contact wil maken hoef je alleen maar aan het holletje in de grond te denken, dit verhaal en vragen naar de hoeders van de leylijnen. Het verhaal op zichzelf is ook een communicatiekanaal. Alles om het contact te herstellen en zo ook onze Moeder.

Het werd tijd voor mij om te gaan, ik bedankte mijn gastheren en vrouwen uitgebreid. Bedankte hen voor hun verhaal en verzekerde hen ervan dat ik het verhaal zou vertellen en laten vertellen. Op weg naar buiten merkte ik dat ik mijn hoofdje met elke stap die ik zette helderder werd. Ik had niet in de gaten dat mijn hoofd vol zat met anderen dingen tot ik in de buitenlucht stond. Zou het komen van het drankje? Of het heerlijke eten? Of is misschien de gang op zichzelf magisch?

Getagged blog, deel2, korte verhalenPlaats een reactie