Samhain, volle maan en een eclips

Jeetje wat een week, je denkt dan het gaat om een dag, zeker wanneer je de titel van dit blog leest. Maria Magdalena. Waren het maar twee dagen of niet, stiekem ben ik ook wel dankbaar. Laten we bij het begin beginnen, ahja mijn begin van deze achtbaanrit.

Samhain, een samenkomst van voorouders. Ineens voelde dat ik dit mocht gaan doen, mijn verjaardag de volgende dag, zag ik een opening om twee rituelen in één te stoppen. Als ik het dan doe, dan gelijk maar goed ook. En als ik had geweten waar het toe zou leiden, dan had ik het alsnog gedaan. De inzichten die ik gekregen heb, de verhalen die gedeeld zijn, zijn waardevol voor mij. Het begint met Samhain avond 32 jaar geleden, een samenkomst van voorouders. Een samenkomst die in teken stond om mij klaar te stomen voor de wereld buiten de veiligheid van de baarmoeder. Wetend wat zij allemaal meegeven, gaven ze mij de ondertiteling ook mee. Ieder voor zich vertellend over hun ervaringen, hun leven en hun gaves. Een overgrootmoeder die ik niet gekend heb maar heel duidelijk kon zien stapte naar voren en legde haar hand op mijn hart. Ik voelde een stroom van energie en informatie in mij vloeien. Hoe, wat en waarom dat zijn vragen om later te beantwoorden voor nu was dit het. Vragen die beantwoord mochten worden werden beantwoord. De reden waarom er in mijn geboortejaar nog een paar aan hun volgende reis begonnen was omdat ze er voor mij moesten zijn. Zij waren onderdeel van mijn prep team, voor nabestaande jammer, voor mij was het nodig dat ik hen om mij heen had. Dat ik geboren ben na Samhain is ook niet voor niets, het was en is ook de bedoeling dat ik op een natuurlijke manier kan communiceren met het onzichtbare. Iets wat ik een lange tijd niet gewild heb en zelfs genegeerd heb, blijkt mijn geboorterecht te zijn. Bijzonder dat je deze dingen over je eigen geboorte nog eens terug kan zien, kan begrijpen en je vragen als volwassene te stellen. Deze uitwisseling van energie en informatie ging de volgende dag nog verder alsof ik net als toen klaargestoomd wordt om geboren te worden. Een hergeboorte zo voelde mijn verjaardag ook echt wel. Na twee jaar veel pijn op deze dag ervaren te hebben, was het nu een dag van kalmte, rust en het gevoel van precies op de juiste plek in het juiste moment te zijn.

Dan denk je dat je de verdieping van je helings reis er voor nu weer op hebt zitten. Dat was niet het geval, de aankomst van de volle maan met haar eclipse zou nog meer teweeg brengen.

Normaal fiets ik hier wel een beetje doorheen, merk ik wel iets op die dag. Maar niet een hele week zoals nu. Het weekend al, wilde ik mij verstoppen in de zachtjes deken die ik maar kon vinden, een warme thee was alles wat ik nodig had. Het werd maandag en nog steeds leek ik er niet doorheen te zijn, de zwaarte. Laat dit dan nu de dag zijn waarop ik mijzelf buitensloot. Nog niet zolang geleden was mij dit voor het eerst overkomen en ik had niet verwacht dat het al zo snel weer zo komen. Daar stond ik dan met een hond zonder sleutel en telefoon. In plaats van een rondje werd het een stevige wandeling, was dat een knipoog van het universum? Ik kon de ironie er wel van inzien en dacht wie weet wat ik allemaal onderweg nog te weten kom. Het bleek dat het bij de knipoog bleef. Een wandeling had ik nodig blijkbaar en verder was op dat moment niets belangrijk.

Twee dagen later loop ik met mijn hoofd tegen de deur omhoog, je zou denken volle maan is nu wel voorbij dus we gaan weer in rustiger vaarwater. Niet dus. Ik heb heel hard om mezelf mogen lachen en heb de maan bedankt. Het was niet de bedoeling dat ik zoveel in mijn hoofd zat, zoveel vragen stelden, zoveel nu te weten wilden komen. Mijn lichaam, de aarde, het leven dat was er ook allemaal nog gewoon. De rest mocht ik even laten rusten en anders zou ik mijn hoofd nog wel een keer stoten.

Vier dagen na de eclips, nu zou het dan toch echt rustig mogen zijn? Ja.. Dat denk je, zeker wanneer je gevoelsmatig weer helemaal terug van weggeweest bent. Mocht dit nu mooi het moment zijn dat ik iets van tafel afloop, een doosje vol met kleine dingetjes op het moment dat ik in de auto moet stappen voor een afspraak. Natuurlijk. Alles over de grond. Eerst maar opruimen dan. Nog steeds mag ik geen vragen stellen. Er gaat eerst opgeruimd worden. Ondertussen stromen de creatieve ideeën dan wel weer binnen, dat wel, de kennis die ik zoek daar mag ik nog even op wachten. Het bos heeft mij heel erg geholpen om mijn lichaam te voelen om weer terug in mijn bekken te komen en mijn hoofd even met rust te laten. Alleen maar voelen. Of eigenlijk niets. Luisteren. Alles op zijn tijd.